Bir vazgeçişler bütünü sanki hayat; tek cevabın peşinde olası olasılıkları reddediş, biraz inat, bolca veda ve bir o kadar karşılama.

Son bir seneme sığdırdığım üçüncü ülke, beşinci şehir. Hepsinde bir parçam kaldı ama yine ben karlı çıktım.

En çok ne için feda edilir hayatta?

Deneyim uğruna çok şeyden vazgeçilirmiş, onu paylaşmak içinse daha da fazlasından.

Özgürlüğün en büyük savaşı yalnızlıkmış, konuşmak dokunmanın yerini alamadığından.

Göçebelik güzel ama süreklilik olmadan başarması zor şeyler var hayatta, sırf onlar için bir denge lazım. Bundan sonrası için biz yine sürprizli kalalım ama “ev” neresi belli olsun dilerim.

Anlar ve o anları sonsuz anılara dönüştüren insanlar: işte yolun asıl anlamı bu. ??

*Fotoğrafı bu sabah çektim evden çıkarken. Hoş geldim Londra.